خلاصه کتاب مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ ( نویسنده غلامرضا ربیعی )

کتاب «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» مجموعه ای درخشان از داستان های کوتاه طنزآمیز به قلم توانای غلامرضا ربیعی است که با نگاهی عمیق به زوایای پنهان زندگی روزمره، لبخندی شیرین بر لبان خواننده می آورد و او را به تفکر وامی دارد. این اثر، گنجینه ای از روایت هایی است که با زبانی روان و دلنشین، اتفاقات عادی را به ماجراهایی پرفکر و خنده دار تبدیل می کند.

خواننده در صفحات این کتاب، در هر داستان با برش هایی از زندگی مواجه می شود که ممکن است خودش یا اطرافیانش تجربه کرده باشند. ربیعی با چاشنی طنز ظریف و گاه تلخ، به خوبی نشان می دهد که چگونه می توان از دل روزمرگی ها، لحظات تأمل برانگیز و خنده دار آفرید. این مجموعه نه تنها سرگرم کننده است، بلکه آیينه ای تمام نما از جامعه و انسان ایرانی معاصر به دست می دهد؛ آیینه ای که در آن، مخاطب می تواند خود را در قامت شخصیت های داستان ها ببیند و با آن ها همذات پنداری کند. غلامرضا ربیعی در این اثر، هنر قصه گویی را به اوج رسانده و اثری خلق کرده که فراتر از یک مجموعه داستان صرف، به یک تجربه فرهنگی و اجتماعی بدل می شود.

نگاهی به خالق اثر: غلامرضا ربیعی

پای در دنیای کلمات غلامرضا ربیعی گذاشتن، همچون قدم نهادن به سرزمینی است که طنز و تفکر، دست در دست یکدیگر، خواننده را به سفری دلنشین دعوت می کنند. غلامرضا ربیعی، یکی از نویسندگان برجسته ادبیات طنز معاصر ایران، با قلمی شیرین و نگاهی تیزبین، توانسته جایگاه ویژه ای در میان مخاطبان و منتقدان به دست آورد. سابقه فعالیت های ادبی او به سالیان دراز بازمی گردد و در این سال ها، آثاری خلق کرده که هر کدام نشانی از دغدغه های او نسبت به مسائل اجتماعی و انسانی دارند.

ربیعی نه تنها نویسنده، بلکه یک مشاهده گر دقیق جامعه است. او با حساسیتی خاص، جزئیات زندگی روزمره را از نظر می گذراند و از دل همین جزئیات، سوژه هایی بکر و ناب برای داستان هایش بیرون می کشد. پیش از «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟»، آثار دیگری نیز از او منتشر شده که همگی در چارچوب ادبیات طنز و داستان کوتاه می گنجند و ویژگی اصلی آن ها، پرداختن به روابط انسانی، مشکلات اجتماعی و فردی با لحنی طنزآمیز و کنایه آمیز است. اما آنچه سبک نگارش غلامرضا ربیعی را متمایز می کند، توانایی او در ایجاد لبخند بر لب خواننده، همزمان با برانگیختن لایه های عمیق تری از تفکر و تأمل است.

ویژگی های شخصیتی و فکری ربیعی، مانند روحیه ای کمال گرا، نگاهی انتقادی اما سازنده، و علاقه ای وافر به زبان و فرهنگ عامه، به وضوح در آثارش منعکس می شود. او معتقد است که طنز نه تنها ابزاری برای خنده، بلکه وسیله ای قدرتمند برای نقد و اصلاح است. این طرز فکر، به داستان های او عمق و معنای بیشتری می بخشد و آن ها را از صرفاً سرگرم کننده بودن فراتر می برد. ربیعی با زبانی ساده و بی پیرایه، قصه هایی را روایت می کند که به دل می نشیند و اثری ماندگار از خود در ذهن خواننده بر جای می گذارد. او با هنرمندی خاصی، نشان می دهد که چگونه می توان از رنج ها و مشکلات، فرصت هایی برای خندیدن و آموختن پیدا کرد.

معرفی جامع کتاب مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟

مجموعه داستان «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟»، اثری است که خواننده را به دنیایی از طنز هوشمندانه و روایت های دلنشین دعوت می کند. این کتاب که در ژانر داستان های کوتاه طنز غلامرضا ربیعی قرار می گیرد، ساختاری منسجم اما با تنوع موضوعی فراوان دارد. کتاب شامل نوزده داستان کوتاه است که هر کدام به صورت مستقل، اما با نخ پنهان نگاه طنزآمیز و نقادانه نویسنده به زندگی، به هم پیوند خورده اند. این داستان ها، نه تنها به تصویر کشیدن موقعیت های خنده دار می پردازند، بلکه اغلب به نقد ظریف اجتماعی، روابط پیچیده انسانی و اتفاقات ساده ای که هر روزه در اطرافمان رخ می دهد، می پردازند.

یکی از نقاط قوت این مجموعه، توانایی ربیعی در برقراری ارتباط عمیق با مخاطب از طریق مضامین اصلی مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ است. او به مضامینی چون آرزوها و حسرت ها، شک و تردید، تأثیر فناوری بر زندگی روزمره، و برداشت های متفاوت انسان ها از حقیقت می پردازد. این مضامین، اگرچه در قالب طنز ارائه می شوند، اما ریشه های عمیقی در واقعیت های جامعه دارند و خواننده را به فکر وامی دارند. زبان به کار رفته در این کتاب، بسیار روان، شیرین و صمیمی است. ربیعی با مهارت خاصی، از لهجه ها و گویش های محلی در برخی از داستان هایش استفاده می کند که این امر نه تنها به جذابیت کتاب می افزاید، بلکه به شخصیت ها و موقعیت ها اصالت و باورپذیری بیشتری می بخشد.

معرفی کتاب مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ بدون اشاره به افتخارات آن کامل نخواهد بود. داستان «پورشه آلبالویی»، که یکی از روایت های برجسته این مجموعه است، توانست رتبه سوم نهمین جشنواره طنز سوره را از آن خود کند. این موفقیت، نشان از قدرت قلم ربیعی و جذابیت خاص داستان های او دارد. نشر عطران نیز با انتشار این اثر، امکان دسترسی علاقه مندان به ادبیات طنز را فراهم آورده است. در مجموع، «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» نه تنها یک مجموعه داستان برای گذران اوقات فراغت است، بلکه دعوت نامه ای است برای دیدن جهان اطراف با نگاهی نو، لبخندی بر لب، و تفکری عمیق تر.

سفری به دل داستان ها: خلاصه ای از روایت های کلیدی

ورود به دنیای «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» به معنای قدم گذاشتن در مسیرهای پر پیچ و خم زندگی است که غلامرضا ربیعی با چاشنی طنز و نگاهی دقیق، آن ها را پیش روی مخاطب قرار می دهد. در این بخش، به سراغ چند داستان کلیدی از این مجموعه می رویم تا با فضای کلی و پیام های پنهان آن ها بیشتر آشنا شویم.

داستان پورشه آلبالویی: رویای دست نیافتنی

«پورشه آلبالویی»، بی شک یکی از شاه داستان های این مجموعه و یکی از بهترین کتاب های طنز ایرانی در زمینه داستان کوتاه است. این داستان که برنده رتبه سوم نهمین جشنواره طنز سوره نیز شده، حول محور آرزوها و تمنیات انسان معاصر می چرخد. روایت اصلی داستان، درباره مردی است که به طرزی غیرمنتظره و البته موقتی، فرصتی برای تجربه یک زندگی لوکس و مرفه پیدا می کند. او با یک پورشه آلبالویی مواجه می شود که برای لحظاتی او را از واقعیت های زندگی روزمره جدا می کند و به او اجازه می دهد طعم رؤیاهایش را بچشد.

طنز داستان در تضاد بین آرزوها و واقعیت نهفته است. ربیعی به زیبایی نشان می دهد که چگونه انسان در دنیای مدرن، میان داشته ها و نداشته هایش دست و پا می زند و گاهی چگونه یک اتفاق کوچک می تواند مرز بین خیال و واقعیت را کمرنگ کند. داستان به شکل ظریفی به مفاهیمی چون طبقه اجتماعی، ارزش های مادی و روانشناسی انسان در مواجهه با موقعیت های غیرمنتظره می پردازد. این داستان، خنده ای تلخ بر لب می آورد؛ خنده ای که ناشی از درک تفاوت فاحش بین آنچه می خواهیم و آنچه هستیم، است.

داستان پیامک های ناشناس: بازی سرنوشت

«پیامک های ناشناس»، یکی دیگر از داستان های جذاب این مجموعه است که حس کنجکاوی و رازآلودگی را در خواننده برمی انگیزد. تحلیل داستان پیامک های ناشناس نشان می دهد که ربیعی چگونه می تواند از یک اتفاق ساده و روزمره، داستانی پر کشش و عمیق خلق کند. ماجرا از آنجا آغاز می شود که شخصیت اصلی، پیامک هایی با محتوای عجیب و پیشگویانه دریافت می کند. این پیامک ها، اتفاقات ناخوشایندی را پیش بینی می کنند و نکته جالب اینجاست که این پیش بینی ها به حقیقت می پیوندند.

داستان با لحنی طنزآمیز و در عین حال پر رمز و راز، به مفهوم شانس، سرنوشت و تأثیر حوادث کوچک بر زندگی انسان می پردازد. آیا این پیامک ها واقعاً از آینده خبر می دهند؟ یا صرفاً توالی اتفاقات و همزمانی های تصادفی هستند؟ ربیعی با این داستان، خواننده را به تفکر درباره نقش عوامل پنهان در زندگی و تصمیم گیری هایش وامی دارد. او با ظرافت خاصی، شک و تردید را در ذهن خواننده می کارد و او را تا پایان داستان با خود همراه می کند.

داستان مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ (داستان نام گذاری کتاب): حقیقت در گرو دیده ها

عنوان کتاب از یکی از داستان های این مجموعه وام گرفته شده و همین موضوع، اهمیت آن را در میان دیگر روایت ها دوچندان می کند. داستان «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» به طور مستقیم به مفهوم حقیقت، واقعیت و چگونگی برداشت ما از آنچه می بینیم می پردازد. در این داستان، نویسنده تلاش می کند تا نشان دهد که ادراک ما از جهان، چقدر می تواند تحت تأثیر پیش فرض ها، انتظارات و حتی فریب های ظاهری باشد.

نام گذاری کتاب با این عنوان، نشان می دهد که نویسنده بر موضوع نگاه و بینش عمیق تر به پدیده ها تأکید دارد. طنز در این داستان از جایی نشأت می گیرد که مخاطب درمی یابد گاهی اوقات، آنچه به چشم می آید، تمام حقیقت نیست و برای درک واقعی یک موقعیت، باید به فراتر از ظاهر آن نگریست. این داستان، دعوتی است به تأمل درباره قطعیت دانسته هایمان و پرسشی اساسی را مطرح می کند: آیا واقعاً آنچه را که می بینیم، حقیقت محض است؟

مروری بر مضامین سایر داستان ها

علاوه بر داستان های برجسته ذکر شده، مجموعه مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ شامل روایت های دیگری نیز هست که هر کدام به سهم خود، بر غنای این اثر می افزایند. برای مثال، داستان «خاک مرا می خواند» به ریشه ها و تعلقات انسان به زادگاهش می پردازد و حس نوستالژی را با طنزی ملایم در هم می آمیزد. داستان «اگه اعتماد نباشه نمی شه زندگی کرد»، به موضوع اعتماد و خیانت در روابط انسانی می پردازد و با زبانی ساده، عمق این مفاهیم را نشان می دهد. «لج بازی تلخ» نیز به روایت اختلاف ها و کدورت های انسانی می پردازد که گاهی با لجاجت های بی دلیل، منجر به پیامدهای ناخواسته می شوند.

در «معمای خانه ی متروک» با حال و هوایی متفاوت روبرو می شویم که بیشتر به سمت تعلیق و رمز و راز گرایش دارد، در حالی که «می خوام تنها باشم!» یا «نسرین جون»، با تمرکز بر دیالوگ ها و روابط بین فردی، موقعیت های طنزآمیزی را خلق می کنند. این تنوع در موضوعات، اما یکپارچگی در لحن و نگاه طنزآمیز، از ویژگی های اصلی این مجموعه است که خواننده را در هر صفحه با تجربه ای جدید و البته آشنا روبرو می سازد.

«در دنیای پرهیاهوی امروز، گاهی لازم است مکث کنیم و از پشت قاب نگاهی دیگر به زندگی بیندازیم تا شاید حقایقی پنهان را کشف کنیم و به خود بگوییم: مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟»

هنر کلامی ربیعی: تحلیل سبک نگارش و طنز

غلامرضا ربیعی در «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» نه تنها قصه گو، بلکه نقاشی چیره‌دست است که با قلم خود، صحنه هایی زنده و ملموس از زندگی را به تصویر می کشد. هنر کلامی او، ترکیبی از سادگی، صمیمیت و هوشمندی است که مخاطب را به راحتی درگیر داستان ها می کند.

جادوی طنز ربیعی: از کلام تا موقعیت

طنز به کار رفته در آثار غلامرضا ربیعی، طیفی گسترده از طنز کلامی تا طنز موقعیت را در بر می گیرد. او با ظرافت خاصی، کلمات را کنار هم می چیند تا جملاتی خلق کند که همزمان خنده دار و تأمل برانگیز باشند. این کنایه ها و هجوهای ملایم، هرگز از مرز ادب و احترام عبور نمی کنند و به جای ریشخند، بیشتر به سوی بیدار کردن تفکر و پرسشگری سوق می دهند.

طنز موقعیت در داستان های ربیعی نیز جایگاه ویژه ای دارد. او با قرار دادن شخصیت های عادی در موقعیت های غیرعادی یا برعکس، توانایی بی نظیری در خلق لحظات خنده دار و مضحک دارد. این طنز، نه تنها صرفاً برای سرگرمی است، بلکه ابزاری است برای نشان دادن تناقضات زندگی، پوچی برخی رفتارها و پیچیدگی های روابط انسانی. ربیعی با هوشمندی خاصی، از این موقعیت های طنزآمیز برای نقد ظریف اجتماعی و اشاره به مسائل عمیق تر استفاده می کند، به طوری که خواننده پس از هر لبخند، به فکر فرو می رود و پیامی پنهان را کشف می کند.

زبان، لهجه و شخصیت پردازی های ماندگار

یکی از بارزترین ویژگی های سبک نگارش غلامرضا ربیعی، استفاده از زبانی ساده، صمیمی و نزدیک به گفتار روزمره است. این سادگی، به خواننده اجازه می دهد تا بدون هیچ مانعی، با داستان ها ارتباط برقرار کند و حس کند که در حال شنیدن یک گفتگوی دوستانه است. نویسنده از به کار بردن کلمات پیچیده یا ساختارهای جملگی دشوار پرهیز می کند و همین امر، خوانایی آثار او را به شدت افزایش می دهد.

علاوه بر این، غلامرضا ربیعی با مهارت مثال زدنی، از گویش ها و لهجه های محلی در برخی از دیالوگ ها و فضاسازی هایش استفاده می کند. این عنصر، نه تنها به شخصیت ها هویت و عمق بیشتری می بخشد، بلکه حس واقع گرایی و تعلق را در مخاطب ایجاد می کند. شخصیت های داستان های ربیعی، تیپ هایی آشنا از جامعه ایرانی هستند؛ از همسایه و همکار گرفته تا راننده تاکسی و کاسب محل. این شخصیت ها آن قدر ملموس و باورپذیرند که خواننده احساس می کند آن ها را در زندگی واقعی خود ملاقات کرده است. ربیعی با چند خط توصیف دقیق و دیالوگ های پرمعنا، دنیایی از ویژگی های انسانی را در هر شخصیت به نمایش می گذارد.

ساختار و پایان بندی های تأمل برانگیز

داستان های کوتاه ربیعی، اغلب ساختاری فشرده و سریع دارند. کوتاهی داستان ها باعث می شود که خواننده بتواند در مدت زمان کمی، یک روایت کامل را تجربه کند و این امر، جذابیت کتاب را برای مطالعه در اوقات فراغت یا در فاصله های کوتاه، دوچندان می کند. ربیعی به خوبی می داند چگونه بدون اطاله کلام، به اصل مطلب بپردازد و پیام خود را منتقل کند.

نکته برجسته دیگر، پایان بندی های داستان های اوست. بسیاری از این پایان بندی ها، اغلب غافلگیرکننده یا تأمل برانگیز هستند. آن ها نه تنها صرفاً یک نتیجه گیری نیستند، بلکه گاهی یک پرسش بزرگ را در ذهن خواننده ایجاد می کنند یا او را به یک لبخند تلخ وادار می کنند. این پایان بندی ها، قدرت ماندگاری داستان ها را افزایش می دهند و باعث می شوند که مخاطب حتی پس از اتمام داستان، برای مدتی به آن فکر کند.

چرا خواندن این کتاب توصیه می شود؟ (نقاط قوت و ارزش ها)

کتاب «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» تنها یک مجموعه داستان نیست، بلکه یک تجربه عمیق فرهنگی و اجتماعی است که دلایل زیادی برای مطالعه آن وجود دارد. نقد کتاب مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ نشان می دهد که این اثر، ارزش هایی فراتر از سرگرمی صرف را ارائه می دهد.

1. سرگرمی و لذت بخش بودن مطالعه: در وهله اول، این کتاب یک انتخاب عالی برای گذران اوقات فراغت است. داستان های کوتاه و جذاب آن، به راحتی خواننده را درگیر خود می کنند و لبخندی دلنشین بر لبانش می آورند. لحن صمیمی و روان نویسنده، خواندن کتاب را به تجربه ای لذت بخش تبدیل می کند.
2. قدرت برانگیختن تفکر در کنار خنده: این اثر، فقط به دنبال خنداندن مخاطب نیست. ربیعی با زیرکی خاصی، در دل طنز، پیام های عمیق اجتماعی و فلسفی را پنهان می کند. هر داستان، فرصتی برای تأمل درباره زندگی، روابط انسانی و مسائل پیرامون ماست. این توانایی در ایجاد توازن بین طنز و تفکر، یکی از برجسته ترین ویژگی های کتاب است.
3. آشنایی با برش هایی از زندگی روزمره و فرهنگ ایرانی: شخصیت ها و موقعیت های داستان ها، به طرز شگفت آوری واقعی و ملموس هستند. خواننده با مطالعه این کتاب، به نوعی با آیینه ای از جامعه و فرهنگ ایرانی روبرو می شود. داستان ها، برش هایی از زندگی عادی مردم را نشان می دهند که با چاشنی طنز، به وقایعی فراموش نشدنی تبدیل شده اند.
4. انتخابی عالی برای اوقات فراغت و مطالعه در فواصل کوتاه: با توجه به ساختار داستان های کوتاه، این کتاب برای کسانی که فرصت مطالعه رمان های بلند را ندارند یا به دنبال مطالعه ای سبک در فواصل زمانی کوتاه (مثل زمان انتظار یا سفرهای شهری) هستند، بسیار مناسب است. هر داستان، به خودی خود یک جهان کامل است.
5. کمک به تقویت روحیه مثبت و دیدگاه طنزآمیز به مشکلات: ربیعی با نشان دادن اینکه چگونه می توان از دل مشکلات و چالش ها، موقعیت های طنزآمیز بیرون کشید، به خواننده کمک می کند تا با دیدی مثبت تر و با روحیه ای منعطف تر با سختی های زندگی مواجه شود. این کتاب، درس هایی ظریف درباره مواجهه با ناملایمات به شیوه ای طنزآمیز می دهد.

در نهایت، کتاب مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ ( نویسنده غلامرضا ربیعی ) نه تنها یک اثر ادبی ارزشمند است، بلکه یک دوست خوب برای لحظات تنهایی، یک هم صحبت دانا برای بیداری ذهن، و یک راهنما برای دیدن زیبایی ها و تناقضات زندگی با نگاهی متفاوت است.

در کنار چه آثاری می توان مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ را قرار داد؟

برای خوانندگانی که از داستان های کوتاه طنز غلامرضا ربیعی در مجموعه «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» لذت برده اند، آشنایی با آثار مشابه یا نویسندگان هم سبک می تواند دریچه های جدیدی به دنیای ادبیات طنز فارسی بگشاید. در ادبیات ایران، نویسندگان متعددی بوده اند که با نگاهی طنزآمیز و نقادانه به جامعه و انسان پرداخته اند. اگر از این کتاب خوشتان آمده، احتمالاً از آثار زیر نیز لذت خواهید برد:

1. هوشنگ مرادی کرمانی: این نویسنده توانا، با قلمی شیرین و ساده، داستان هایی عمیق و پر از انسانیت خلق کرده است. آثاری چون «قصه های مجید» یا «مربای شیرین»، اگرچه بیشتر برای گروه سنی نوجوان شناخته شده اند، اما برای بزرگسالان نیز سرشار از جذابیت و نکته های ظریف انسانی و اجتماعی هستند. طنز او معمولاً از دل موقعیت های ساده و شخصیت های واقعی بیرون می آید.
2. بیژن نجدی: هرچند نجدی بیشتر به داستان های کوتاه سورئال و فلسفی شهرت دارد، اما برخی از آثار او رگه هایی از طنز تلخ و نگاهی عمیق به تناقضات زندگی را در خود جای داده اند. اگرچه سبک او متفاوت تر از ربیعی است، اما کسانی که به دنبال طنزی عمیق تر هستند، ممکن است از کشف جهان نجدی نیز لذت ببرند.
3. ایرج پزشک زاد: نویسنده «دایی جان ناپلئون»، یک ستون ادبیات طنز کلاسیک ایران است. رمان ها و داستان های او با طنزی کنایه آمیز و هوشمندانه، به نقد اجتماع و سیاست می پردازند. اگر به طنز موقعیت و شخصیت پردازی های خاص علاقه دارید، آثار او گزینه هایی عالی هستند.
4. صمد بهرنگی: آثار صمد بهرنگی، اگرچه در ظاهر ساده و کودکانه به نظر می رسند، اما اغلب با لایه هایی از طنز اجتماعی و نقد سیاسی همراه هستند. داستان هایی مانند «ماهی سیاه کوچولو»، با زبانی تمثیلی، به موضوعاتی عمیق می پردازند که از طنز خاص خود بی بهره نیستند.

همچنین، خوانندگانی که به طور خاص به دنبال کتاب طنز جدید هستند و از حال و هوای کتاب «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» خوششان آمده، می توانند به مجموعه های داستان کوتاهی که با نگاهی طنزآمیز به مسائل روزمره، روابط خانوادگی و دغدغه های شهری می پردازند، مراجعه کنند. نشر عطران و دیگر ناشرانی که در زمینه ادبیات طنز فعال هستند، معمولاً آثار جدید و جذابی در این ژانر منتشر می کنند که ارزش مطالعه را دارند.

مقایسه این اثر با دیگر نویسندگان، نه به معنای برتری یکی بر دیگری، بلکه برای غنای بیشتر تجربه ادبی خواننده و گسترش افق های مطالعه اوست. هر یک از این نویسندگان، با لحن و نگاه خاص خود، گوشه ای از دنیای طنز و نقد اجتماعی را روشن می کنند و مطالعه آن ها در کنار یکدیگر، لذت کشف و مقایسه را به ارمغان می آورد.

نتیجه گیری

در پایان این سفر دلنشین به دنیای خلاصه کتاب مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟ ( نویسنده غلامرضا ربیعی )، می توان به قاطعیت گفت که این اثر، مجموعه ای است که فراتر از یک سرگرمی ساده، به عنوان یک آینه تمام نما از جامعه و انسان معاصر ایرانی عمل می کند. غلامرضا ربیعی با قلمی توانمند و نگاهی عمیق، توانسته است طنز را به ابزاری برای تأمل و تفکر تبدیل کند. داستان های این مجموعه، هرچند کوتاه و طنزآمیزند، اما مملو از پیام های انسانی و اجتماعی هستند که در ذهن خواننده ماندگار می شوند.

ویژگی های برجسته ای همچون زبان روان و صمیمی، استفاده هوشمندانه از طنز کلامی و موقعیت، شخصیت پردازی های ملموس و قابل باور، و پایان بندی های تأمل برانگیز، این کتاب را به اثری منحصربه فرد تبدیل کرده است. «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟» به ما می آموزد که چگونه می توان از دل روزمرگی ها، لحظات خنده دار و در عین حال پرمغز بیرون کشید و چگونه با نگاهی متفاوت، به پدیده های اطرافمان بنگریم.

در نهایت، مطالعه این اثر دلنشین را به هر کسی که به دنبال تجربه ای متفاوت از ادبیات طنز فارسی است، قویاً توصیه می کنیم. این کتاب، انتخابی عالی برای اوقات فراغت است که نه تنها شما را سرگرم می کند، بلکه دیدگاهتان را نسبت به زندگی و انسان نیز عمیق تر خواهد ساخت. پس این فرصت را از دست ندهید و خود را مهمان دنیای جذاب و پرفکر غلامرضا ربیعی کنید. شاید شما هم بعد از خواندن این کتاب، با خود بگویید: «مگر چشم ها هم دروغ می گویند؟»